Trip down Memory Lane
De Kunst van het Nietsdoen
Lieve allemaal, bij deze eindelijk weer een teken van leven. Een leven dat goed is in Thailand. Ik kan jullie vertellen hoe prachtig de stranden en de jungle zijn, of hoe goddelijk het eten is. Of
ik kan jullie vertellen hoe heerlijk het is om niets te doen. Even helemaal niets. En ook als je niets doet, gaat de tijd voorbij. Maar wel op een heerlijke manier. 'The secret of life is
enjoying the passing of time' zong James Taylor niet voor niets. Mooie woorden die nog mooier werden gezongen door Tom bij onze huwelijksmis.
We zitten in de haven van Chumpon. We wachten op de boot naar Ko Tao, ook wel 'Turtle Island' genoemd vanwege de reuzeschildpadden die in de wateren rondom dit eiland zwemmen. Het is drie uur 's
nachts en een prachtige sterrenhemel doet ons verwonderen. Op de zeilschool in Friesland - waar Sook menige zomer heeft doorgebracht - werd dit de 'boterham met pindakaas' genoemd. Het enige wat we
horen zijn de krekels en het klotsen van het water tegen de pier. De boot ligt er al, maar de kapitein slaapt. We zitten op een houten bank en staren voor ons uit. De tijd gaat voorbij en er
gebeurt niets. Helemaal niets. Ik schrik opeens lichtjes en hap naar lucht. Ik ben zo extreem niets aan het doen dat ik zelfs vergeet te ademen...
Het gebeurt me daarna nog een paar keer. Ik merk opeens dat voor het eerst in lange tijd mijn hoofd rustig is. En mijn lichaam is het blijkbaar niet meer gewend en gaat een beetje teveel op de
chillstand. Afgelopen jaar was voor ons best hectisch en de laatste maanden waren al helemaal extreem. Ook al hebben we genoten van die periode, een moment van rust hebben we nauwelijks
gehad. Boeddha zegt niet voor niets 'Mediteer iedere dag een half uur, behalve als je het druk hebt. Doe het dan een uur.' Toch maar beter luisteren naar die wijze vriend uit het
Oosten!
Trip down Memory Lane
Voor mijn vrijgezellenfeest hadden mijn wijze vrienden uit Nederland een tocht door Eindhoven georganiseerd. Een trip down memory lane langs de voor mij meest
speciale plekjes van Eindhoven. Ik zit met Sook in de taxi in Bangkok en begin aan een nieuwe trip naar het verleden. De never ending file, de drukte op Khaosan Road, de neonletters aan de
gevels, de geur van banana pancakes, de smaak van de Massaman Curry. Alles lijkt nog hetzelfde, alles is nog hetzelfde. Herinneringen schieten door mijn hoofd. Voetbal vult nog steeds de schermen
al heet Van Nistelrooy nu Van Persie. 'Ding dong', klinkt het vergeten geluid als we de 7eleven binnengaan. De worstjes draaien nog steeds op de warmhoudstangen. Zou iemand ze ooit
bestellen? Ze lijken me echt ranzig en het zou me niet verbazen als ze zo wel jaren blijven ronddraaien...
Een van de mooie dingen aan reizen is dat je ontzettend veel nieuwe dingen meemaakt. Je hoort nieuwe geluiden, ziet onvoorstelbare landschappen, bizarre dieren en prachtige planten, je ruikt de
smerigste stank die je ooit hebt geroken en een dag later de zoetste geur die je je maar kan voorstellen. Je proeft smaken waarvan je niet eens weet dat ze bestaan. Door al die nieuwe indrukken
leef je heel intens en beleef je alles heel intens.
Wat reizen echter nog bijzonder maakt, is dat je wordt geconfronteerd met beelden, geuren, smaken en geluiden uit het verleden. Niet alleen uit eerdere reizen, maar ook herinneringen uit je
kinderjaren. Het bizarre is dat het soms lijkt dat hoe verder je van huis bent, hoe dichter je staat bij het kind dat je ooit was. De herbeleving van al die herinneringen laat verleden en heden in
elkaar vallen in hetzelfde moment. Tijd lijkt niet te bestaan. Het gevoel dat het kind in me er nog steeds is en er altijd zal zijn. Dit klinkt wat filosofisch - is het misschien ook wel - maar zo
beleef ik het wel. Ik zal een voorbeeldje geven...
Afgelopen week kocht ik voor Sook een stuk brood. Het smaakte haar niet. 'Het is veel te zoet', zei ze. Ik steek mijn neus in de plastic zak, snuif de geur op, sluit mijn ogen en vlieg
dertig jaar terug in de tijd. Het is de geur van het 'soekermik' van bakkerij Henrotte uit Wijlre. De geur herinnert mij niet alleen aan de heerlijke smaak van dit suikerbrood, maar het opent een
soort van poort naar het verleden. Ik zie opeens zelfs de tegeltjes van de vloer van de bakker voor me, voel de hand van mijn vader die ik stevig vasthoud terwijl we op zaterdagmorgen wachten tot
we aan de beurt zijn. Ik hoor de broodsnijmachine, staar naar de neus van de medewerkster en ruik nu zelf de pistoletjes... Het is bizar hoe een geur zo'n reeks herinneringen zo intens tot leven
kan wekken.
Sinds een week zitten we op het prachtige eiland Ko Chang. Ook hier doen we niet veel. 's Morgens zit ik onder de mooiste boom van het eiland. Sook laat zich masseren door een Thais vrouwtje en ik
zit op een houten bank en staar lekker voor me uit. Mijn gedachten zijn niet aan tijd of plaats gebonden. Iets verderop het strand zie ik een vissersboot. Een groep mannen staat erbij en al snel
heb ik door dat ze de boot het water in willen krijgen. Normaal zou ik er op af lopen en vragen of ik mee moest duwen. Maar vandaag niet. Het hoeft overigens ook niet. Voor ik het weet, is de boot
omringd met mannen en is er niet eens meer een plekje vrij om mee te duwen.
Onder de boot liggen enkele boomstammen. De ene nog schever dan de ander, en allemaal een andere diameter. Wanhopig trekken een paar Thaise mannen aan touwen die aan de voorkant van de boot zijn
vastgemaakt, terwijl een man of 30 de boot probeert vooruit de duwen. De boot zou moeten rollen, maar er is nauwelijks beweging in te krijgen. Ik moet denken aan al die verloren beschavingen die
gigantische rotsblokken versleepten en verwerkten in ingenieuze gebouwen. Ik sta in gedachten weer voor de Inca ruines en verwonder me voor de zoveelste keer...
Sook komt terug van de massage en we bestellen een noodle-soup voor ontbijt. Mijn hoofd en gedachten dwalen weer af. Ik zie een grote vlinder op het wateroppervlak. Hij zit met een
vleugelin de zee en wappert wanhopig met de andere vleugel om zich uit de greep van de zee los te maken. Normaal zou ik in het water springen en de vlinder uit het water halen. Maar vandaag
niet. Het hoeft overigens ook niet. Twee kindjes spelen op het strand en krijgen de vlinder in hun vizier. Het is een meisje van een jaar of 4 met haar jongere
broertje. Het zijn
prachtige kindjes, beide donkere ogen en lang donker haar. Ze kunnen allebei niet zwemmen en dragen zwembandjes om hun bovenarmen. Toch twijfelen ze geen moment en ze
rennen het water in op weg naar de vlinder.
Ik vraag me af wat ze zullen gaan doen. Alsof ik middenin een spannende film zit, volg ik dit tafereel dat zich op enkele meters voor me afspeelt. De soep blijft toch warm en ik heb te tijd.
Het meisje is er als eerste bij, terwijl haar broertje wild moet trappen om zijn hoofd boven water te houden. Ze proberen de vlinder op de rug van hun hand te tillen, maar dat
vinden ze allebei te eng. Uiteindelijk weet het meisje de vlinder naar de kant te werken en vangt die op met een groot blad van die mooie boom. Ze heeft 'm gered.
Terwijl ik moet denken aan die mooie vlinder die ik ooit redde uit een zwembad in Ecuador, loopt het meisje met de uitgeputte vlinder op het blad vol trots naar haar moeder toe. Ik kijk naar haar
stralende ogen en zie niets dan puurheid. De tranen rollen over m'n wangen van intens geluk. Sook kijkt me lief aan. Ik hoef haar niks uit te leggen, ik hoef haar niks te zeggen. 'Schatje toch,
zo heb ik je gemist', zegt ze alleen maar en ze ziet eindelijk weer dat dromerige jongentje die ik altijd ben geweest en altijd zal zijn...
Fly Emirates
Ook al is het nog donker; vanuit de lucht zijn de eerste indrukken van Dubai al spectaculair. En wat voelt die warmte - de spreekwoordelijke warme deken - meteen goed zodra we het vliegtuig uitstappen. De vogels vliegen naar het Zuiden, Paul en Sookie naar het Oosten. Een Nederlands paspoort blijkt ook hier weer een makkelijke binnenkomer. Het is vijf uur 's ochtends en we zijn net op tijd voor het ochtendgebed dat galmt door de speakers van de luchthaven.
Dubai is een van de zeven emiraten die gezamenlijk de Verenigde Arabische Emiraten vormen. Een regio die door de aanwezigheid van olie en de ontdekking hiervan een bizarre ontwikkeling heeft doorgemaakt. Door die olie is er geld. Veel geld. Aangezien die olie ook een keer opraakt - daarvan is men zich hier bewust - wil men van Dubai het economische en toeristische centrum maken van het Midden-Oosten. De geografische ligging van Dubai ten opzichte van Europa en Azie is hierbij zeker niet ongunstig.
Dubai is de laatste decennia uitgegroeid van een havenstadje - waar naast vis voornamelijk specerijen, goud en parels werden verhandeld - uitgegroeid tot een gigantische speeltuin voor projectontwikkelaars en mensen met geld. Te veel geld. We verwonderen en verbazen ons over de weelde, de luxe, de prachtige gebouwen en het geronk van Ferrari's dat weerkaatst tegen de strakke gevels. Als ik ooit een studiereis zou moeten organiseren voor bouwkundestudenten zou ik niet twijfelen over de bestemming: Destination Dubai. Zo staat hier het hoogste gebouw ter wereld - de Burj Khalifa- met een hoogte van bijna een kilometer. Ook het Burj Al Arab is niet alleen een van 's werelds meest luxe hotels, maar tevens een architectonisch hoogstandje.
De plannen voor de toekomst zijn nog Grootser dan Groots. Terwijl landinwaarts toch echt zand genoeg ligt, zijn voor de kust van Dubai kunstmatige eilandjes aangelegd die gezamenlijk de wereldkaart moeten voorstellen. Voor een bedrag tussen de 10 en 100 miljoen dollar mag je
je de trotse eigenaar noemen van een hoopje zand dat onderdeel uitmaakt van The World (en dan staat er nog niet eens een palmboom op!). Het is fantastisch en ziek tegelijk dat alles mogelijk is met geld.
In de shopping malls is echt alles te krijgen. In de Carrefour liggen zelfs - hoe toepasselijk - echte Nederlande zandkoekjes in de schappen. Je kan 24 uur per dag shoppen, tussendoor effe gaan skieen en vervolgens Japans, Mexicaans of Italiaans gaan eten in de immense
Food Courts. Bijna alles kan, maar het is allemaal bedacht vanuit de tekentafel. Alles wat we zien, horen of ruiken is aandachtig door een marketing bril bestudeerd.
Dubai heeft gelukkig nog andere kanten. De haven ligt nog vol met Dows - de originele houten boten - die al eeuwen vanuit hier uitvaren van de Oostkust van Afrika tot aan Sri Lanka - en hier proef je nog wat historie. We lopen langs de kade, maar zien geen goud of specerijen. Het zijntegenwoordig vooral Japanse wasmachines, stofzuigers en flatscreen televisie's die met aan elkaar geknoopte touwen (als dat maar goed gaat) in- en uit worden geladen.
Ons hotel ligt in de buurt van de luchthaven. In deze wijk wonen voornamelijk immigranten uit India, Pakistan en Sri Lanka. In de lokale restaurantjes eten we voor een paar euro de meest lekkere curries en smul ik zelfs van een stoofpotje kamelenvlees. In deze restaurants is geen interieurarchitect aan het werk geweest, maar men weet wel hoe men moet koken! Hier kan geen maaltijd uit de shopping mall tegenop.
Al met al maakt het Dubai een interessante bestemming. Ook voor mensen die niet van shoppen houden. Zelfs voor ons is een paar dagen Dubai zeker voor herhaling vatbaar. Ook nieuwsgierig? Fly Emirates!
"Ja, ik wil"
Besteallemaal,
welkom op ons nieuw weblog. Een nieuw weblog, een nieuwe reis, een nieuw avontuur. En het is niet zomaar een reis: het is onze huwelijksreis!
Op 7 september zijn wij getrouwd in de Cellebroederskapel te Maastricht en op zaterdag 8 september hebben we onze liefde beklonken in de kerk van Bemelen. We hebben twee fantastische dagen gehad en het was voor ons echt een droomhuwelijk. Hier zijn we heel erg dankbaar voor.
Je kan plannen zoveel je wil enje moet wat geluk hebben met het weer, maar het zijn toch echt de mensen die onze bruiloft zo bijzonder maakten. De laatste weken hebben we dan ook geprobeerd iedereen een persoonlijk bedankje te sturen, maar bij deze nogmaals een oprecht en hartelijk dankjewel voor alles wat deze twee dagen zo bijzonder maakten!
Voor de liefhebbers hebben we een foto impressie uitgewerkt. Wil je deze bekijken? Klik dan op 'Ja, ik wil'
Veelliefs,
Mi Sook & Paul