De Kunst van het Nietsdoen

Lieve allemaal, bij deze eindelijk weer een teken van leven. Een leven dat goed is in Thailand. Ik kan jullie vertellen hoe prachtig de stranden en de jungle zijn, of hoe goddelijk het eten is. Of ik kan jullie vertellen hoe heerlijk het is om niets te doen. Even helemaal niets. En ook als je niets doet, gaat de tijd voorbij. Maar wel op een heerlijke manier. 'The secret of life is enjoying the passing of time' zong James Taylor niet voor niets. Mooie woorden die nog mooier werden gezongen door Tom bij onze huwelijksmis.

We zitten in de haven van Chumpon. We wachten op de boot naar Ko Tao, ook wel 'Turtle Island' genoemd vanwege de reuzeschildpadden die in de wateren rondom dit eiland zwemmen. Het is drie uur 's nachts en een prachtige sterrenhemel doet ons verwonderen. Op de zeilschool in Friesland - waar Sook menige zomer heeft doorgebracht - werd dit de 'boterham met pindakaas' genoemd. Het enige wat we horen zijn de krekels en het klotsen van het water tegen de pier. De boot ligt er al, maar de kapitein slaapt. We zitten op een houten bank en staren voor ons uit. De tijd gaat voorbij en er gebeurt niets. Helemaal niets. Ik schrik opeens lichtjes en hap naar lucht. Ik ben zo extreem niets aan het doen dat ik zelfs vergeet te ademen...

Het gebeurt me daarna nog een paar keer. Ik merk opeens dat voor het eerst in lange tijd mijn hoofd rustig is. En mijn lichaam is het blijkbaar niet meer gewend en gaat een beetje teveel op de chillstand. Afgelopen jaar was voor ons best hectisch en de laatste maanden waren al helemaal extreem. Ook al hebben we genoten van die periode, een moment van rust hebben we nauwelijks gehad. Boeddha zegt niet voor niets 'Mediteer iedere dag een half uur, behalve als je het druk hebt. Doe het dan een uur.' Toch maar beter luisteren naar die wijze vriend uit het Oosten!

Trip down Memory Lane

Voor mijn vrijgezellenfeest hadden mijn wijze vrienden uit Nederland een tocht door Eindhoven georganiseerd. Een trip down memory lane langs de voor mij meest speciale plekjes van Eindhoven. Ik zit met Sook in de taxi in Bangkok en begin aan een nieuwe trip naar het verleden. De never ending file, de drukte op Khaosan Road, de neonletters aan de gevels, de geur van banana pancakes, de smaak van de Massaman Curry. Alles lijkt nog hetzelfde, alles is nog hetzelfde. Herinneringen schieten door mijn hoofd. Voetbal vult nog steeds de schermen al heet Van Nistelrooy nu Van Persie. 'Ding dong', klinkt het vergeten geluid als we de 7eleven binnengaan. De worstjes draaien nog steeds op de warmhoudstangen. Zou iemand ze ooit
bestellen? Ze lijken me echt ranzig en het zou me niet verbazen als ze zo wel jaren blijven ronddraaien...

Een van de mooie dingen aan reizen is dat je ontzettend veel nieuwe dingen meemaakt. Je hoort nieuwe geluiden, ziet onvoorstelbare landschappen, bizarre dieren en prachtige planten, je ruikt de smerigste stank die je ooit hebt geroken en een dag later de zoetste geur die je je maar kan voorstellen. Je proeft smaken waarvan je niet eens weet dat ze bestaan. Door al die nieuwe indrukken leef je heel intens en beleef je alles heel intens.

Wat reizen echter nog bijzonder maakt, is dat je wordt geconfronteerd met beelden, geuren, smaken en geluiden uit het verleden. Niet alleen uit eerdere reizen, maar ook herinneringen uit je kinderjaren. Het bizarre is dat het soms lijkt dat hoe verder je van huis bent, hoe dichter je staat bij het kind dat je ooit was. De herbeleving van al die herinneringen laat verleden en heden in elkaar vallen in hetzelfde moment. Tijd lijkt niet te bestaan. Het gevoel dat het kind in me er nog steeds is en er altijd zal zijn. Dit klinkt wat filosofisch - is het misschien ook wel - maar zo beleef ik het wel. Ik zal een voorbeeldje geven...

Afgelopen week kocht ik voor Sook een stuk brood. Het smaakte haar niet. 'Het is veel te zoet', zei ze. Ik steek mijn neus in de plastic zak, snuif de geur op, sluit mijn ogen en vlieg dertig jaar terug in de tijd. Het is de geur van het 'soekermik' van bakkerij Henrotte uit Wijlre. De geur herinnert mij niet alleen aan de heerlijke smaak van dit suikerbrood, maar het opent een soort van poort naar het verleden. Ik zie opeens zelfs de tegeltjes van de vloer van de bakker voor me, voel de hand van mijn vader die ik stevig vasthoud terwijl we op zaterdagmorgen wachten tot we aan de beurt zijn. Ik hoor de broodsnijmachine, staar naar de neus van de medewerkster en ruik nu zelf de pistoletjes... Het is bizar hoe een geur zo'n reeks herinneringen zo intens tot leven kan wekken.

Sinds een week zitten we op het prachtige eiland Ko Chang. Ook hier doen we niet veel. 's Morgens zit ik onder de mooiste boom van het eiland. Sook laat zich masseren door een Thais vrouwtje en ik zit op een houten bank en staar lekker voor me uit. Mijn gedachten zijn niet aan tijd of plaats gebonden. Iets verderop het strand zie ik een vissersboot. Een groep mannen staat erbij en al snel heb ik door dat ze de boot het water in willen krijgen. Normaal zou ik er op af lopen en vragen of ik mee moest duwen. Maar vandaag niet. Het hoeft overigens ook niet. Voor ik het weet, is de boot omringd met mannen en is er niet eens meer een plekje vrij om mee te duwen.

Onder de boot liggen enkele boomstammen. De ene nog schever dan de ander, en allemaal een andere diameter. Wanhopig trekken een paar Thaise mannen aan touwen die aan de voorkant van de boot zijn vastgemaakt, terwijl een man of 30 de boot probeert vooruit de duwen. De boot zou moeten rollen, maar er is nauwelijks beweging in te krijgen. Ik moet denken aan al die verloren beschavingen die gigantische rotsblokken versleepten en verwerkten in ingenieuze gebouwen. Ik sta in gedachten weer voor de Inca ruines en verwonder me voor de zoveelste keer...

Sook komt terug van de massage en we bestellen een noodle-soup voor ontbijt. Mijn hoofd en gedachten dwalen weer af. Ik zie een grote vlinder op het wateroppervlak. Hij zit met een vleugelin de zee en wappert wanhopig met de andere vleugel om zich uit de greep van de zee los te maken. Normaal zou ik in het water springen en de vlinder uit het water halen. Maar vandaag niet. Het hoeft overigens ook niet. Twee kindjes spelen op het strand en krijgen de vlinder in hun vizier. Het is een meisje van een jaar of 4 met haar jongere broertje. Het zijn
prachtige kindjes, beide donkere ogen en lang donker haar. Ze kunnen allebei niet zwemmen en dragen zwembandjes om hun bovenarmen. Toch twijfelen ze geen moment en ze rennen het water in op weg naar de vlinder.

Ik vraag me af wat ze zullen gaan doen. Alsof ik middenin een spannende film zit, volg ik dit tafereel dat zich op enkele meters voor me afspeelt. De soep blijft toch warm en ik heb te tijd. Het meisje is er als eerste bij, terwijl haar broertje wild moet trappen om zijn hoofd boven water te houden. Ze proberen de vlinder op de rug van hun hand te tillen, maar dat vinden ze allebei te eng. Uiteindelijk weet het meisje de vlinder naar de kant te werken en vangt die op met een groot blad van die mooie boom. Ze heeft 'm gered.

Terwijl ik moet denken aan die mooie vlinder die ik ooit redde uit een zwembad in Ecuador, loopt het meisje met de uitgeputte vlinder op het blad vol trots naar haar moeder toe. Ik kijk naar haar stralende ogen en zie niets dan puurheid. De tranen rollen over m'n wangen van intens geluk. Sook kijkt me lief aan. Ik hoef haar niks uit te leggen, ik hoef haar niks te zeggen. 'Schatje toch, zo heb ik je gemist', zegt ze alleen maar en ze ziet eindelijk weer dat dromerige jongentje die ik altijd ben geweest en altijd zal zijn...